Νέα χρονιά.. Νέα μυαλά?

Μπήκε το 2009 και όλα έμειναν ίδια.. Και χειρότερα θα έλεγα.. Κάτι μέσα μου όμως είναι διαφορετικό.. Δεν ξέρω.. Ίσως το ότι σου είπα ότι σου είπα.. Ίσως ο τρόπος που αντέδρασες.. Ίσως αυτά που μου απάντησες.. Νιώθω σαν να έχω δύο ζωές.. Αυτή που σε αντιμετωπίζω και είμαι δυνατή.. Και αυτή που μόνο η ανάσα σου αρκεί για να με ρίξει πάλι στο πάτο.. Είμαι καιρό εδώ πέρα.. Το παλεύω όμως.. Γιατί είμαι μόνη μου.. Και είναι δύσκολο. Είναι δύσκολο γιατί με έχεις αφήσει έτσι.. Να περπατάω σε μία λεπτή κλωστούλα και από κάτω το κενό.. Και να μου λες ότι ΠΡΕΠΕΙ να περάσω απέναντι. Πρέπει. Πως όμως αγάπη μου? Πως να το καταφέρω αυτό? Εσύ ζεις στο κόσμο σου.. Και κάνεις τη ζωή σου. Δεν ξέρω αν αυτό που θέλω να κάνω είναι να γελάσω ή να κλάψω. Γιατί δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά που ακούω.. Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα πια.. Ξενυχτάω, πάω βόλτες, δεν γυρνάω σπίτι μου αλλά τίποτα δεν έχει ουσία.. Τίποτα δεν έχει νόημα.. Περνάω καλά.. Ξεχνιέμαι.. Μετά όμως? Όταν ξαπλώσω? Τότε τι να κάνω? Τι να κάνω για να μην σε σκέφτομαι? Πες μου τι.. Εσύ τι κάνεις? Το να ξαπλώνεις με άλλη είναι πιο εύκολο? Δεν αντέχω άλλο μακριά σου.. Θέλω να γυρίσεις πίσω και να είσαι το παιδί που γνώρισα πριν 4 χρόνια.. Να με φροντίζεις και να με σκέφτεσαι.. Το μόνο που ήθελα ήταν τη θέση που μου άρμοζε στη ζωή σου.. Αυτό μόνο.. Τη θέση που είχα κερδίσει με θυσίες και με την αγάπη μου.. Που μου ανήκε.. Και εσύ την μοίραζες δεξιά και αριστερά..
Δεν θα κρατήσω για πολύ.. Πονάει η καρδιά μου..
Shine.