Έμεινα εδώ..

"Κι έμεινα εδώ να μη σου λείψει τίποτα.. Έμεινα εδώ να μην φοβηθείς.. Να μην μείνεις μόνος σου.. Εγώ στο τίποτα.. Έμεινα εδώ να μην μαραθείς.." Όλα τα λένε αυτοί οι στίχοι.. Τι είναι η αγάπη? Κατάλαβες ποτέ σου? Αμφιβάλλω.. Μου έδωσες πολλά.. Το ξέρω.. Και? Ήταν αρκετά? Δεν είμαι άπληστη.. Αλλά έφταναν? Μπροστά σε ότι έκανα για μας, έφταναν? Δεν άξιζα κάτι παραπάνω? Δεν άξιζα λίγη τρυφερότητα και λίγη φροντίδα.. Βαρέθηκα να τα σκέφτομαι όλα ατά και εσύ να αγκαλιάζεις κάποια άλλη.. Βαρέθηκα να πονάω τόσο.. Και τι να κάνω? Πως να σε ξεπεράσω? Πως να προχωρήσω μπροστά? Με ρώτησες αν θέλω? Αλλά δεν έχω άλλη επιλογή.. Πρέπει να βρω ένα τρόπο.. Γιατί δεν μπορώ να σε έχω όπως θέλω.. Για μένα δεν άλλαξες τίποτα 4 χρόνια τώρα.. Για μένα που έκανα τα πάντα.. Ήμουν πάντα η παράλογη και η υπερβολική.. Και σε 2 μερές άλλαξες τα πάντα για κείνη.. Γιατί? Εγώ τι ήμουν? Η ρεζέρβα σου? Με πονάς.. Με πονάς και αδιαφορείς.. Και περνάς καλά τη ζωή σου μακριά μου.. Εγώ σε έκανα να χαμογελάσεις ξανά.. Θυμάσαι? Δεν περίμενα ανταπόδωση.. Όχι.. Ήμουν εκεί όταν με χρειάστηκες.. Για δύο μήνες.. Κάθε βράδυ.. Μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.. Γιατί ήθελε να γίνεις και πάλι καλά.. Ήθελα να σε κάνω να το ξεπεράσεις, να χαμογελάσεις και πάλι και να είσαι καλά. Γιατί για μένα αυτό είναι αγάπη.. Να σε φυλάω και να σε προσέχω από ότι σε πονάει.. Εσύ που έκανες το αντίθετο τι νιώθεις? Και αυτό αγάπη είναι? Με αγαπάς? Για αυτό χαϊδεύεις κάποια άλλη? Επειδή μ'αγαπάς? Για αυτό εξαφανίστηκες 2 μήνες τώρα? Για αυτό τώρα που σε έχω ανάγκη δεν είσαι εδώ? Επειδή μ'αγαπάς? Συγνώμη.. Ειλικρινά.. Αλλά δεν μπορώ να πιστέψω κι άλλο στα λόγια σου.. Με παίζεις.. Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις αλλά αυτό κάνεις.. Παίζεις.. Με την ζωή μου.. Και είναι κρίμα.. Γιατί η ζωή μου ήσουν εσύ.. Με τι παίζεις? Με τι γελάς? Με τη ζωή σου? Γιατί εγώ δεν είχα ζωή.. Εγώ είχα εσένα και μου έφτανε.. Λυπάμαι.. Λυπάμαι που είσαι έτσι.. Που έγινες έτσι.. Άκαρδος.. Άσπλαχνος.. Λυπάμαι, γιατί εγώ σ'αγάπησα ως εκεί που άντεχα..