Μέσα μου...

Ένας αγώνας χωρίς τερματισμό.. Μια διαδρομή γνωστή.. Με τα ίδια εμπόδια, τους ίδιους πρωταγωνιστές.. Και όλο αυτό που θα καταλήξει? Πότε θα τελειώσει? Και όταν θα τελειώσει με ποιούς θα είμαι? Με τους νικητές ή τους χαμένους? Και άραγε η νίκη τι θα μου προσφέρει? Ένα μετάλιο για ποιο σκοπό? Για το χαμένο χρόνο? Για τα χαμένα δάκρυα? 'Η θα με πάει ένα βήμα πιο κοντά στην ευτυχία? Και η ευτυχία μου ποια θα είναι? Κοντά σου ή μακριά σου? Η ψυχή θα είναι ο χορηγός μου ή το μυαλό? Τόσες ερωτήσεις που κανείς δεν μπορεί να με βοήθησει να απαντήσω.. Όλοι λένε " Οι απαντήσεις βρίσκονται μέσα μας.." Που όμως? Στο μυαλό ή στη καρδιά?
Έχω κουραστεί.. Να προσπαθώ να σε κάνω δικό μου.. Κουράστηκα να σε διεκδικώ.. Θέλω να ηρεμήσω και να χαρώ αυτό που έχουμε.. Δεν γίνεται όμως.. Προσπαθώ με ότι έχω.. Θέλω να ξαπλώνω και να ξέρω ότι κοιμάσαι με την σκέψη μου.. Ότι ηρεμείς και τρελαίνεσαι ταυτόχρονα με την ιδέα ότι σε λίγες ώρες θα με δεις.. Γιατί και εγώ έτσι νιώθω.. Και μην μου πεις ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι.. Το ξέρω καλύτερα από όλους.. Όταν όμως αγαπάνε οι άνθρωποι και δίνουν τη καρδιά τους, τότε όλοι ίδιοι είναι.. Τότε είναι γαλήνιοι.. Και εμένα η ψυχή μου δεν μπορεί να αντέξει για πολύ.. Θέλει να γαληνεύσει.. Να μπαρκάρει.. 4 χρόνια τώρα έπρεπε τα πράγματα να είχαν ηρεμήσει.. Αλλά όσο πάνε και περιπλέκονται.. Και το καράβι μας αργεί να φτάσει στο λιμάνι.. Και τα 40 κύματα σε εμάς έχουν γίνει αμέτρητα.. Και εμένα αυτό με πονάει.. Με πονάει να ξέρω ότι αυτά που νιώθω σε βαραίνουν και σε κουράζουν.. Με πειράζει να ακούω τα ίδια πράγματα.. Με πειράζει να μην με καταλαβαίνεις.. Και πιο πολύ με κουράζει να μην προσπαθείς να με καταλάβεις..
Αν με ρωτούσες πριν σε γνωρίσω πως έβλεπα τις σχέσεις θα σου έλεγα ότι σε μια σχέση είναι δύο άνθρωποι που περνάνε όμορφα.. Πηγαίνουν στη παραλία και βλέπουν τα αστέρια.. Περπατάνε χέρι χέρι.. Σκέφτονται ο ένας τον άλλο.. Προσέχουν ο ένας τον άλλο.. Πάντα πίστευα ότι όλες οι σχέσεις έχουν προβλήματα.. Αλλά που ξεπερνιούνται.. Όλα ξεπερνιούνται αγάπη μου.. Άλλοι έχουν περάσει πολύ χειρότερα πράγματα από εμάς και έχουν επιβιώσει... Γιατί το ήθελαν πολύ.. Και δεν είναι ο κορεσμός αυτό που σε εμποδίζει.. Είναι λογικό να συνηθίζεις έναν άνθρωπο.. Με την καλή έννοια όμως.. Να συνηθίζεις να νιώθεις την αγάπη του.. Να συνηθίζεις το άρωμα του.. Να συνηθίζεις την μορφή του δίπλα σου.. Όχι να συνηθίζεις να τον βαριέσαι..
Οπότε αυτό που βλέπω εγώ είναι ένα τοίχος.. Ένα τοίχος μπροστά σου.. Δεν ξέρω από τι όμως.. Δεν ξέρω από ποιόν.. Κάτι σε κρατάει μακριά μου.. Και πρέπει κάτι από τα δύο να διώξεις.. Ή εμένα ή αυτό.. Είτε αυτό είναι φοβία, είτε είναι συνήθεια είτε είναι οτιδήποτε άλλο.. Εγώ μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένο.. Το ξέρεις.. Το έχεις ζήσει.. Μου το έχεις παραδεχτεί.. Το θέμα είναι ότι δεν λειτουργώ με ρεύμα.. Θέλω και εγώ τροφή για να μπορώ να ανταπεξέλθω στην δική σου ευτυχία.. Θέλω αγάπη, θέλω φροντίδα.. Και όλα αυτά μόνο εσύ ξέρεις πως θα βρεις τον τρόπο να μου τα δώσεις.. Αν θες.... Αν όχι τότε.. Δεν μου μένουν και πολλά να κάνω ακόμα για σένα..
Ίσως έχεις βαρεθεί εμένα.. Το πως είμαι.. Το πως δείχνω.. Ποτέ δεν μου το είπες ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟ ΑΡΝΗΘΗΚΕΣ! Για αυτό σου λέω ότι έχεις μια στάση απάθειας... Δεν σε απασχολεί το τι πιστεύω για σένα, για μας, για μένα... Δεν θες να μου αλλάξεις γνώμη.. Και κουράστηκα να ψάχνω μόνη μου το γιατί.. Κουράστηκα να προσπαθώ για κάποιον που δεν ξέρω τι σκέφτεται.. Πως με σκέφτεται.. Αν με σκέφτεται...
Shine